Dzień dobry!
Dziś mam dla Was recenzję książki, która swoim opisem strasznie przypominała mi inną. Mowa o "Lacie Eden" autorstwa Liz Flanagan!
Autor: Liz Flanagan.
Wydawnictwo: IUVI.
Strony: 305.
Ten dzień zaczął się normalnie. Wstałam, zrobiłam sobie kreski
eyelinerem, naciągnęłam rękawy na tatuaże i poszłam do szkoły.Brzmi
znajomo? Wkrótce jednak okazało się, że to nie będzie zwykły dzień. Nieśmiała gotka Jess i śliczna, uwielbiana przez wszystkich Eden są
niemal nierozłączne. Wiedzą o sobie wszystko. Nagle Eden znika, a Jess
wie, że musi ją odnaleźć. Postanawia poszukać wskazówek, idąc śladami
spędzonego wspólnie lata, podczas którego wiele się w życiu przyjaciółek
zmieniło. Ta wycieczka w przeszłość zmusza Jess do przyjrzenia się z
bliska wielu tajemnicom: sekretom, które Eden ukrywała przed nią, ale
też sprawom, które sama zataiła przed Eden. Do Jess dociera, że chyba
jednak nie znają się tak dobrze, jak jej się wydawało Przed Jess coraz więcej znaków zapytania, a zegar tyka prawdopodobieństwo odnalezienia Eden żywej spada z minuty na minutę. Czy zdąży na czas?
Na początku byłam prawie pewna, że dostanę to samo, co w swojej książce "Odkąd Cię Nie Ma" zaoferowała mi Morgan Matson. Na szczęście okazało się, że i w wcześniej wymienionej i w "Lato Eden" autorki podążyły w dwie różne strony z wspólnego punktu wyjścia. Oczywiście, jest pomiędzy nimi sporo podobieństw, ale i różnic. Niestety książka pani Flanagan nie spodobała mi się tak ja tak pani Matson.
Wszystko wydaje się tutaj dobrze rozegrane. Fabuła jest bardzo dobrze poprowadzona - spójna i mało wymagająca od czytelnik - z małym wyjątkiem, o którym później. "Lato Eden" bardzo szybko się czyta, a akcja książki, która dzieje się na przestrzeni czasowej jednego dnia, nie nuży. Mimo, iż jest to opis 24 godzin wyjętych z życia pewnej nastolatki, historia jest bardzo rozbudowana i nie naciągana. Dzieje się sporo, ale wszystko się ze sobą łączy i nie powoduje dezorientacji u czytelnika. Ten nie jest zmuszony do częstego wracania do poprzednich rozdziałów, by przypomnieć sobie jakiś szczegół.
Może tak nie wydaje po przeczytaniu opisu, lecz w "Lacie Eden" przedstawione są bardzo ważne tematy. Pojawiają się wątki depresji, uzależnień czy zazdrości. Z jednej strony książka opowiada o poszukiwaniu zaginionej Eden, ale z drugiej przedstawia całą historię dziewczyny od podszewki. Wszystkie tajemnice i sekrety wychodzą na jaw. Wszystko okay, ale z jednej strony za mało czasu jest poświęcone tym tematom, co wychodzi na korzyść - o zgrozo - wątkowi miłosnemu... Według mnie najważniejsza część książki, jest trochę pominięta, potraktowana na sucho.
Wracając do wątku miłosnego. To jest ten moment, kiedy zaczynam się złościć na autorkę. Dlaczego pozwoliła sobie na tak dziwne i nierealne zakończenie tego motywu? Nie wiem. Zapowiadało się nawet nieźle. Było, hm, w porządku? Potem pani Flanagan zaczęła kombinować. Jakby 'podrasować' tą miłosną kwestię, jakby bardziej ją rozkręcić? Niestety poszła w złym kierunku. Wszystko stało się strasznie naciągana, a ja podczas czytania w głowie miałam jedno wielkie 'CO?'.
Autorce udało się stworzyć nastrój tajemniczości - szczególnie na początku. Przez to czytelnikowi w głowie rodzi się sporo pytań. To powoduje, że lepiej się czyta, ciekawość jest ogromna. Ale skoro są pytania to i są odpowiedzi, ale podane w bardzo ciekawy sposób. Wiele z niewiadomych wyjaśnia się za pomocą retrospekcji, która splątane są z wydarzeniami teraźniejszymi. Dla mnie osobiście, ukazywanie przeszłości w formie retrospekcji jest bardzo fajnym pomysłem, zawsze to do mnie przemawia!
Jeśli chodzi o bohaterów jestem nastawiona bardzo neutralnie. Poznałam postacie napisane całkiem dobrze, ale i strasznie irytujące. Zacznijmy od Jess, głównej bohaterki, w której - szczególnie na początku - mogłam odnaleźć część siebie. Jednak z czasem jej postać była rozpisana coraz gorzej. Liam przez sporą część książki był dla mnie zagadką. Jego postać intrygowała i wydawała się mieć słuszne powody swojego postępowania. Jedynym minusem było zaangażowanie postaci w wątek miłosny. Eden, która jest sprawcą całego zamieszania, to bohaterka strasznie infantylna, denerwująca i nieodpowiedzialna. Wiem, że autorka chciała przedstawić postawę młodej dziewczyny w trudnej sytuacji, ale nie udało jej się to. Zamiast ją wspierać, odbiorca nie ma ochoty czytać o jej dziwnych pomysłach. Powody jej postępowania wpędzają w irytacje. Mimo, że miały być one poważnie i wywrzeć wrażenie - to nie działa. Nie jest to dobrze rozpisany wątek.
Zakończenie totalnie zwaliło mnie w odmęty absurdu. Napisane, jakby na kolanie, zamknięcie tej historii w pewnym stopniu nawet mnie zdenerwowało. Ta książka powinna być potraktowana poważniej, przede wszystkim, przez samą autorkę. Jestem pewna, że gdyby wątek miłosnegy został usunięty była by to naprawdę dobra historia. Są tutaj zalety, ale jest też sporo wad. Oczekiwałam czegoś lepszego. Dobry przykład na potwierdzenie reguły - nie osądzaj książki po okładce!
Moja ocena: (naciągane) 3-/6.
________________________
________________________
Do następnego, Marta! :)
Wszystko wydaje się tutaj dobrze rozegrane. Fabuła jest bardzo dobrze poprowadzona - spójna i mało wymagająca od czytelnik - z małym wyjątkiem, o którym później. "Lato Eden" bardzo szybko się czyta, a akcja książki, która dzieje się na przestrzeni czasowej jednego dnia, nie nuży. Mimo, iż jest to opis 24 godzin wyjętych z życia pewnej nastolatki, historia jest bardzo rozbudowana i nie naciągana. Dzieje się sporo, ale wszystko się ze sobą łączy i nie powoduje dezorientacji u czytelnika. Ten nie jest zmuszony do częstego wracania do poprzednich rozdziałów, by przypomnieć sobie jakiś szczegół.
Może tak nie wydaje po przeczytaniu opisu, lecz w "Lacie Eden" przedstawione są bardzo ważne tematy. Pojawiają się wątki depresji, uzależnień czy zazdrości. Z jednej strony książka opowiada o poszukiwaniu zaginionej Eden, ale z drugiej przedstawia całą historię dziewczyny od podszewki. Wszystkie tajemnice i sekrety wychodzą na jaw. Wszystko okay, ale z jednej strony za mało czasu jest poświęcone tym tematom, co wychodzi na korzyść - o zgrozo - wątkowi miłosnemu... Według mnie najważniejsza część książki, jest trochę pominięta, potraktowana na sucho.
Wracając do wątku miłosnego. To jest ten moment, kiedy zaczynam się złościć na autorkę. Dlaczego pozwoliła sobie na tak dziwne i nierealne zakończenie tego motywu? Nie wiem. Zapowiadało się nawet nieźle. Było, hm, w porządku? Potem pani Flanagan zaczęła kombinować. Jakby 'podrasować' tą miłosną kwestię, jakby bardziej ją rozkręcić? Niestety poszła w złym kierunku. Wszystko stało się strasznie naciągana, a ja podczas czytania w głowie miałam jedno wielkie 'CO?'.
Autorce udało się stworzyć nastrój tajemniczości - szczególnie na początku. Przez to czytelnikowi w głowie rodzi się sporo pytań. To powoduje, że lepiej się czyta, ciekawość jest ogromna. Ale skoro są pytania to i są odpowiedzi, ale podane w bardzo ciekawy sposób. Wiele z niewiadomych wyjaśnia się za pomocą retrospekcji, która splątane są z wydarzeniami teraźniejszymi. Dla mnie osobiście, ukazywanie przeszłości w formie retrospekcji jest bardzo fajnym pomysłem, zawsze to do mnie przemawia!
Jeśli chodzi o bohaterów jestem nastawiona bardzo neutralnie. Poznałam postacie napisane całkiem dobrze, ale i strasznie irytujące. Zacznijmy od Jess, głównej bohaterki, w której - szczególnie na początku - mogłam odnaleźć część siebie. Jednak z czasem jej postać była rozpisana coraz gorzej. Liam przez sporą część książki był dla mnie zagadką. Jego postać intrygowała i wydawała się mieć słuszne powody swojego postępowania. Jedynym minusem było zaangażowanie postaci w wątek miłosny. Eden, która jest sprawcą całego zamieszania, to bohaterka strasznie infantylna, denerwująca i nieodpowiedzialna. Wiem, że autorka chciała przedstawić postawę młodej dziewczyny w trudnej sytuacji, ale nie udało jej się to. Zamiast ją wspierać, odbiorca nie ma ochoty czytać o jej dziwnych pomysłach. Powody jej postępowania wpędzają w irytacje. Mimo, że miały być one poważnie i wywrzeć wrażenie - to nie działa. Nie jest to dobrze rozpisany wątek.
Zakończenie totalnie zwaliło mnie w odmęty absurdu. Napisane, jakby na kolanie, zamknięcie tej historii w pewnym stopniu nawet mnie zdenerwowało. Ta książka powinna być potraktowana poważniej, przede wszystkim, przez samą autorkę. Jestem pewna, że gdyby wątek miłosnegy został usunięty była by to naprawdę dobra historia. Są tutaj zalety, ale jest też sporo wad. Oczekiwałam czegoś lepszego. Dobry przykład na potwierdzenie reguły - nie osądzaj książki po okładce!
Moja ocena: (naciągane) 3-/6.
________________________
Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu IUVI! :)
________________________
Do następnego, Marta! :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz